Γνώρισα τον Γέροντα Παΐσιο το 1991.
Στα βιβλία του ο Καζαντζάκης είχε συχνά αναφέρει ότι το Άγιο Όρος είναι μια πνευματική όαση.
Σ’ ένα από τα επαγγελματικά ταξίδια αποφάσισα να κάνω μια τριήμερη εκδρομή στο Όρος.
Στην Ουρανούπολη σ’ ένα καφενείο άκουσα για τον Γέροντα Παΐσιο. Αποφάσισα να τον επισκεφτώ.
Την άλλη μέρα περπάτησα από τις Καρυές μέχρι το κελί του. Ήταν μια ηλιόλουστη Ελληνική ανοιξιάτικη μέρα. Λουλούδια παντού. Είδα ένα καλύβι και περίπου 30 άτομα να περιμένουν στην σειρά. Ένας εύθραυστος, μικρόσωμος καλόγερος, αδύνατος βγήκε και μας κέρασε ένα λουκούμι.
Όταν έφτασε η σειρά μου τον πλησίασα. Ήταν σαν να ακουμπούσα το φως.. δεν έχει σημασία τι είπαμε. Ένα μόνο ξέρω. Ότι όταν πήρα το δρόμο της επιστροφής ήμουν ένα άτομο που είχε ξαναγεννηθεί. Στα 40 ένιωσα παιδί..
Είχα την ευκαιρία μιας ζωής να περάσω πολλές στιγμές μαζί του μέχρι που κοιμήθηκε το 1994..
Διάβασα για την ιστοσελίδα που έκανε ειρωνικά σχολεία για τον γέροντα. Διάβασα και αναρτήσεις διαφόρων βουλευτών του Σύριζα και της ΔΗΜΑΡ για το δικαίωμα να εκφράσουμε ελεύθερα την γνώμη κτλ.
Δεν έχω ούτε την ικανότητα να εκφράσω σωστά στα ελληνικά αυτά που θα ήθελα να πω ούτε μπορώ να θέσω σωστά φιλοσοφικές σκέψεις. Υπάρχουν πολύ καλύτεροι. Έτσι θα πω μόνο κάτι που ο γέροντας έλεγε συχνά.
«Οι άνθρωποι παιδί μου είναι ή μύγες ή μέλισσες.
Η μέλισσα και στον σκουπιδότοπο να την βάλεις θα ψάξει να βρει το λουλούδι.
Η μύγα και στον ωραιότερο κήπο να την βάλεις μόνο στην κοπριά θα πάει.»
Δυστυχώς Γέροντα μου.
Η χώρα μας, που τόσο αγάπησες, γέμισε μύγες.
Δημοσίευση σχολίου