Το παράσιτο Varroa destructor προκαλεί σημαντικές ζημιές στις μέλισσες και κατ επέκταση της μελισσοκομία μέσω κυρίως της διατροφής του.
Για πέντε δεκαετίες, πιστεύαμε ότι αυτά τα ακάρεα καταναλώνουν αιμολέμφο -κατά τον ίδιο τρόπο που το τσιμπούρι καταναλώνει αίμα-, και ότι η βαρρόα προκαλεί βλάβη κυρίως μεταφέροντας ιούς.
Η έρευνα μας πλέον μας δείχνει ότι προκαλεί ζημιά πιο άμεσα και ότι η βαρρόα τρέφεται κυρίως με το λιπόσωμα και όχι με αιμόλεμφο. Αυτά τα ευρήματα εξηγούν την αποτυχία αρκετών προηγούμενων προσπαθειών ανάπτυξης αποτελεσματικών και στοχευμένων στρατηγικών θεραπείας για τον έλεγχο της βαρρόα.
Επιπλέον η έρευνα μας δίνει κάποια εξήγηση για μια σειρά εξουθενωτικών παθολογιών που σχετίζονται με τη βαρρόα, οι οποίες δεν εξηγούνται μόνο με την κατανάλωση της αιμολέμφου από το παράσιτο.
Η εργασία μας παρέχει έναν δρόμο για την ανάπτυξη νέων στρατηγικών θεραπείας για τη Varroa.
Φθορισμός
Το παρασιτικό άκαρι Varroa destructor είναι ο κυριότερος παράγοντας της παγκόσμιας παρακμής της υγείας των μελισσών. Η καλύτερη κατανόηση της συσχέτισης αυτού του παρασίτου και του ξενιστή του είναι κρίσιμη για την ανάπτυξη πρακτικών βιώσιμης διαχείρισης.
Από την έρευνα μας προκύπτει ότι αυτό το παράσιτο δεν καταναλώνει αιμολέμφο, όπως ήταν η αποδεκτή άποψη μέχρι τώρα, αλλά βλάπτει τις μέλισσες-ξενιστές καταναλώνοντας λιπόσωμα. Ο ιστός αυτός είναι περίπου ανάλογος με το συκώτι των θηλαστικών.
Τόσο η αιμολέμφος όσο και το λιπόσωμα στις μέλισσες μαρκαρίστικαν με φθορίζουσες βιολογικές κηλίδες. Ως αποτέλεσμα στα έντερα των ακάρεων που επιτρέψαμε να τραφούν με αυτές τις μέλισσες το είδος φθορισμού που ειδαμε ταίριαζε σταθερά με το προφίλ φθορισμού του λιποσώματος και ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό της αιμολέμφου της μέλισσας! Επιπλέον μέσω ηλεκτρονικου μικροσκοπίου παρατηρήσαμε εξωτερικά χωνευμένο λιπόσωμα στα τραύματα των παρασιτισμένων μελισσών.
Στην αναπαραγωγική τους φάση τα ακάρεα τρέφονταν με δίαιτα αποτελούμενη από έναν ή και τους δύο αυτούς ιστούς.
Τα ακάρεα που τρέφονταν με αιμολέμφο έδειξαν μετρήσεις φυσικής κατάστασης που δεν διαφέρουν από τα ακαρρεα μάρτυρές τα οποία δεν επιτρέπαμε να τρέφονται. Τα ακάρεα που τρέφονταν με λιπόσωμα επιβίωσαν περισσότερο και παρήγαγαν περισσότερα αυγά από αυτά που τρέφονταν με αιμολέμφο, γεγονός που υποδηλώνει ότι το λιπόσωμα είναι αναπόσπαστο μέρος της διατροφής τους ακόμη κι όταν τρέφονται με γόνο.
Συλλογικά, αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν έντονα ότι τα Varroa εκμεταλλεύονται το λιπόσωμα ως την κύρια πηγή διατροφής τους, Ο ιστός αυτός είναι απολύτως απαραίτητος για τη σωστή λειτουργία του ανοσοποιητικού, την αποτοξίνωση από φυτοφάρμακα, την επιβίωση κατά τη διάρκεια του χειμώνα και πολλές άλλες βασικές λειτουργίες σε υγιείς μέλισσες.
Αυτά τα νέα δεδομένα υπογραμμίζουν την ανάγκη να επανεξετάσουμε την κατανόησή μας για αυτό το παράσιτο και τις επιπτώσεις του, τόσο άμεσες όσο και έμμεσες, στην υγεία των μελισσών.
Η έρευνα ειναι των Samuel D. Ramsey, Ronald Ochoa, Gary Bauchan, Connor Gulbronson, Joseph D. Mowery, Allen Cohen, David Lim, Judith Joklik, Joseph M. Cicero, James D. Ellis, David Hawthorne, and Dennis vanEngelsdorp
Δημοσίευση σχολίου