Ο Γιώργος Σεϊταρίδης έγινε γνωστός μέσα από την ταινία «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» και την τηλεοπτική σειρά «Singles» και αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό κοινό.
Ο 48χρονος ηθοποιός μάλιστα ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς, με πολλές προτάσεις για θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση
Εμφανίστηκε σε πολλές δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές όπως «Γοργόνες», «Safe Sex», «Κόκκινο δωμάτιο», «Μπαμπά μην τρέχεις», «7 Ζωές» κ.α. ενώ πρωταγωνίστησε στο «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά»
Πριν περίπου δέκα χρόνια, πήρε την απόφαση να αφήσει την υποκριτική και τη ζωή του στην πρωτεύουσα και να πάει να ζήσει μόνιμα στο Πήλιο, το οποίο είχε ερωτευτεί. Εκεί βρήκε τον εαυτό του, την ψυχική του γαλήνη. Ασχολείται με τη μελισσοκομία και έχει για συνοδοιπόρο του την σύζυγό του, Όλγα.
Ο Γιώργος Σεϊταρίδης μίλησε στο iefimerida για την απόφασή του να αφήσει την Αθήνα και να μετακομίσει στο Πήλιο, την αγάπη του για τη φύση, πώς είναι η ζωή του εκεί και για το αν θα επέστρεφε στην πόλη και την υποκριτική.
Σε γνωρίσαμε μέσα από τη «Λούφα και παραλλαγή» και τους «Singles». Πώς ήταν να είσαι στο επίκεντρο της προσοχής;
Πώς βίωσες την περίοδο της δόξας;
Περίοδο δόξας δεν νομίζω ότι έχω βιώσει στη ζωή μου καθώς η δόξα δεν είναι κάτι που προσδοκώ, γιατί έχει βάρος. Έχουν περάσει οντότητες από αυτόν τον πλανήτη που αξίζει να δοξάζουμε και όχι ανθρώπους. Είναι όμορφο να σε προσεγγίζουν οι άνθρωποι και να σου λένε ότι τους αρέσει αυτό που κάνεις. Κάθε άνθρωπος που καταφέρνει η εργασία του να έχει ένα όμορφο αποτέλεσμα αισθάνεται το ίδιο.
Η δική μας εργασία απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό, θέλει, όμως, προσοχή γιατί αυτό μπορεί να σε κάνει να χάσεις τη δυνατότητα να παράγεις τέχνη και να πέσεις σε ματαιοδοξία, σε κενοδοξία, κάτι που δεν με αφορούσε. Δεν προσπάθησα ποτέ να βρω τον εαυτό μου, την προσωπικότητά μου μέσα από το θέατρο. Είμαι αυτός που είμαι και απλώς κάνω αυτή την εργασία. Ευχαριστώ τον κόσμο που δείχνει αγάπη και μετά από 10 χρόνια όταν με συναντά στον δρόμο, δεν με ενόχλησε ποτέ κανείς, πάντα ευγένεια είχαν.
Πώς και γιατί αποφάσισες να φύγεις από την Αθήνα και να αφήσεις την παλιά σου ζωή;
Δεν αισθάνομαι ότι άφησα κάποια παλιά ζωή γιατί ποτέ δεν είχα στο κεφάλι μου ότι υπάρχει παλιά και νέα ζωή, για εμένα η ζωή είναι ένα ενιαίο πράγμα, έχει αρχή και τελειώνει στον θάνατο, έχει μια συνέχεια. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω, όπως όλοι οι άνθρωποι. Οπότε είχα αποφασίσει και πριν ασχοληθώ με το θέατρο, ότι θα κινηθώ στη ζωή ανάλογα με τι αισθάνεται η καρδιά μου, πού νιώθω όμορφα, πού νιώθω ειρήνη, χαρά, αυτά τα συναισθήματα που όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να ζούμε.
Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου, το αγαπάω ακόμα και θα το αγαπάω πάντα. Σε εκείνη την περίοδο, ο θεός μου τα έδωσε όλα απλόχερα μέσω του θεάτρου, χρήματα, αναγνωρισιμότητα. Όμως υπήρχε ένα κενό στην καρδιά μου, σαν κάτι να έλειπε. Τότε είχα κάνει ένα ταξίδι και είδα το Πήλιο και μου φάνηκε καλή ιδέα να τα μαζέψω και να πάω στο βουνό, να αποτραβηχτώ για να μπορέσω να εξερευνήσω, να αναζητήσω τι είναι αυτό που θα συμπληρώσει αυτό το κενό και να αφουγκραστώ τον εαυτό μου.
Πώς προέκυψε το Πήλιο και η ενασχόλησή σου με το μέλι;
Στο Πήλιο πήγα για ένα Σαββατοκύριακο, το είδα, κάτι έγινε μέσα μου, με μάγεψε ο τόπος, γιατί είναι ένα πανέμορφο μέρος πάνω στον πλανήτη. Και μέσα μου μια φωνούλα είπε: «Εσύ εδώ θα ζήσεις». Δεν έδωσα και πολύ σημασία. Αυτή ήταν η γνωριμία μου μαζί του. Θυμάμαι στο Χορευτό, από τη μία έβλεπα το βουνό, από την άλλη την πανσέληνο και «χάζεψα» από τις ενέργειες, από τη μαγεία του Πηλίου.
Με τα χρόνια, όταν ήρθε η ανάγκη να γεμίσω αυτή την τρύπα στην καρδιά, γιατί δεν πήγα αμέσως, αποφάσισα ότι ok, το κάνω, το δοκιμάζω. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, σκεφτόμουν τι θα έκανα εκεί. Ο θεός έφερε την μελισσοκομεία μπροστά μου. Γνώρισα έναν μελισσοκόμο, του είπα: «Να έρθω να δω τα μελίσσια;» Μου λέει «Έλα». Όταν μου άνοιξε ένα μελίσσι μου άρεσε, είπα «Αυτό θα μου άρεσε να κάνω», χάρηκε η καρδούλα μου. Μετά ξεκίνησα λίγες σπουδές και σεμινάρια και έπιασα την μελισσοκομία ώστε να έχω κάτι να κάνω πάνω στο βουνό.
Σου λείπει κάτι από την ζωή σου στην Αθήνα; Η υποκριτική;
Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αισθάνομαι όχι έλλειψη επί της ουσίας, γιατί εδώ πάνω τις έκλεισα, τις μείωσα τις ελλείψεις μου τις εσωτερικές, γιατί εκεί είναι η έλλειψη, αν έχεις εσωτερική πονάει. Μπορείς να μην έχεις όλα τα αγαθά που προστάζει η σημερινή κοινωνία που είναι άκρως υλιστική και ανόητη, κατ’ εμέ, αλλά να είσαι γεμάτος μέσα σου και ένα κομμάτι ψωμί να σου μοιάζει σαν μάννα εξ’ ουρανού γιατί είσαι γεμάτος μέσα σου.
Μετά από 10 χρόνια με βρίσκεις σε μια κατάσταση κατά την οποία έχω αρχίσει και νιώθω ότι θα ήθελα να ξαναέδινα κάτι μέσω του θεάτρου γιατί αισθάνομαι ότι έχω μαζέψει πολύ υλικό όλα αυτά τα χρόνια ζώντας εδώ και με τις εσωτερικές μου αναζητήσεις προσπαθώντας να φτιάξω την εσωτερική μου «ταλαιπωρία». Ίσως έχει έρθει μέσα μου το πλήρωμα του χρόνου να προσπαθήσω να ξαναεκφράσω κάτι μέσα από το θέατρο και την υποκριτική.
Θα επέστρεφες, δηλαδή, αν σου έκαναν μια πολύ καλή πρόταση για θέατρο ή σειρά;
Ναι, θα επέστρεφα. Είμαι τώρα σε κάποιες συζητήσεις για μια δουλειά στην υποκριτική και σκέφτομαι μετά από δέκα χρόνια να κατέβω για λίγο από το βουνό για να επιστρέψω στην Αθήνα.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φεύγουν από τις μεγάλες πόλεις και επιλέγουν τα χωριά κάνοντας κάτι δικό τους. Πώς σου φαίνεται αυτό;
Αν είναι «θέλω» τους, αν πραγματικά το αγαπούν ή ακόμα δεν ξέρουν αν το αγαπούν και αισθάνονται ότι εκεί θα ζήσουν μια καλύτερη ζωή, να είναι ευλογημένο. Δεν αντιπροσωπεύω το ευ ζην, είμαι ένας άνθρωπος που πάντα στη ζωή μου πιστεύω ότι όλοι είναι καλό να το κοιτάξουν αυτό, να αγαπάς αυτό που ζεις.
Είτε είσαι στην πόλη είτε στο χωριό είτε οπουδήποτε, δεν έχει διαφορά. Το θέμα είναι οι άνθρωποι να διαλέγουμε να ζούμε με την καρδιά μας. Ας παίρνουμε το ρίσκο για να είναι καλά η καρδιά μας, να ζήσουμε κάτι άλλο, να αλλάξουμε κάτι. Μπορεί να το αλλάξουμε στον τόπο που είμαστε ή πηγαίνοντας σε ένα βουνό, όπως εγώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πανάκεια. Ο σωστός δρόμος για μένα είναι ο άνθρωπος να κάνει αυτό που αγαπάει και όταν δεν κάνει αυτό που αγαπάει, καλό είναι να ρισκάρει για να το βρει.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Θέλεις να πετύχεις κάτι;
Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον γιατί όπως προείπα ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά δεν ξέρω πότε. Αυτό για μένα είναι μπούσουλας για να πορεύομαι σε αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή. Άρα το μέλλον είναι στο παρόν, ενυπάρχει στο τώρα, ανάλογα με αυτό που θα κάνω τώρα θα έρθει και το μέλλον.
Το να αφήνω το νου μου να τρέχει στο μέλλον προσπαθώ να μην του το επιτρέψω γιατί όπως λέει και το άσμα, «ο νους μου είναι αληταριό». Οπότε θέλω να τον έχω εδώ, μαζί μου, ώστε στο τώρα μου να είναι καλή η στιγμή μου, το λεπτό μου, η ώρα μου, η μέρα μου και έχει ο θεός. Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Μου είπε κάποτε ένας γέροντας: «Άκου να δεις, εκεί που είναι τα παπούτσια σου να είναι και το μυαλό σου».
Πώς βίωσες τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν το Πήλιο; Είχαν επιπτώσεις στη δική σου επιχείρηση;
Ευτυχώς τα μελίσσια φυλάχτηκαν, ως εκ θαύματος. Βρέθηκα σε ένα γεγονός που ήταν έξω από τις ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατότητες. Πάνω στο βουνό ήταν λίγες οι υλικές ζημιές, κυρίως στους δρόμους, δεν μπήκαν πολύ τα νερά στα σπίτια. Το κυριότερο, είμαστε όλοι εδώ για να μιλάμε. Όταν, όμως, βρίσκεσαι στο επίκεντρο ενός τέτοιου φυσικού γεγονότος καταλαβαίνεις τη μικρότητα και την ασημαντότητά σου.
Δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα, γιατί εκεί που ήμουν φαινόταν ότι υπήρχε ασφάλεια. Ήταν όμως κάτι που λες ότι αν στραβώσει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εκεί αρχίζεις να αναλογίζεσαι τελικά πόσο λίγος είμαι μπροστά σε αυτό το ανεξήγητο που λέγεται σύμπαν, ζωή, πλανήτης Γη, φύση. Και εκεί λες μήπως τελικά το να μαζέψω λίγο το εγώ μου, την περηφάνεια μου θα ήταν μια καλή λύση; Γιατί όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με γεγονότα μεγαλύτερα από το μπόι σου, καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντος είσαι.
Τι θα ήθελες να αλλάξει στην κοινωνία, πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη; Είναι λύση η φυγή από την Αθήνα και η επιστροφή στη φύση;
Ο κάθε άνθρωπος θα βρει τη δική του λύση για να είναι καλή η ζωή του. Το να φύγεις από την Αθήνα είναι μια απόφαση για κάποιον που του αρέσει η φύση, όπως εμένα. Το θέμα είναι εκεί που είσαι να αγαπάς αυτό που κάνεις.
Ζούσε σε μια κατάσταση που συμβαίνουν τραγικά πράγματα. Έχουμε φτάσει στο 2024 και η ανθρωπότητα απειλεί με πυρηνικά χτυπήματα, απειλούν ο ένας τον άλλον με πυρηνικά. Μόνο από αυτό καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να ανασυγκροτηθούμε, να ξανασκεφτούμε και να αναλογιστούμε ότι με τόση πρόοδο, επιστήμη, πλούτο, γιατί υπάρχει τέτοια ανοησία; Νομίζω, ένα πράγμα θα βοηθήσει αν κατανοηθεί βαθιά, αλλά όχι ως ένα τσιτάτο. Μόνο αν αγαπήσουμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας τότε η κοινωνία θα γίνει ένας παράδεισος.
Δημοσίευση σχολίου