ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙΣ ΜΕΛΙ ΣΤΟ ΜΩΡΟ ΣΟΥ!!!

Αυτήν την ανάρτηση την κάνω για να αποφευχθεί η περίπτωση κάτω του ενός έτους μωρά που τρώνε μέλι και να πάθουν αλλαντίαση (Η βρεφική αλλαντίαση, η οποία συνδέεται με την κατανάλωση από βρέφη μελιού το οποίο περιέχει σπόρους του κλωστηριδίου).Κάνε κλικ εδώ να διαβάσεις περισσότερα.

ΜΗΝ ΔΙΝΕΤΕ ΜΕΛΙ ΣΕ ΒΡΕΦΗ ΚΑΤΩ ΤΟΥ 1 ΕΤΟΥΣ

Η προσωπική μαρτυρία της Kelli Taget που προσβλήθηκε από αλλαντίαση ως βρέφος.

Θα έδινες στο μωρό σου φυστικοβούτυρο;* Φράουλες;* Αυτά τα τρόφιμα έχουν θεωρηθεί ότι είναι πιθανά αλλεργιογόνα για το παιδί σου και μας έχουν πει ξανά και ξανά να κάνουμε την εισαγωγή τους προσεκτικά.

Αλλά μέλι; Γιατί κανείς δεν μας μιλάει για το μέλι; Οι μισοί φίλοι μου που γύρισαν με το νεογέννητο τους από το νοσοκομείο ειδοποιήθηκαν αόριστα μόνο να μη το δώσουν, και οι υπόλοιποι μισοί δεν είχαν ιδέα.

Ευτυχώς για αυτούς, με ξέρουν.

Έτσι, επιτρέψτε μου να σας πω για αυτό το μικρό κομμάτι της ζωής μου.

Μεγαλώνοντας, δεν ήξερα κανέναν που να είχε μία ουλή στο λαιμό του, και ειλικρινά, μου φαινόταν πολύ κουλ. Όμως, έως το γυμνάσιο με είχε κουράσει το πως τα άλλα παιδιά με κοίταζαν και μου έλεγαν με την χαρακτηριστική αηδία στη φωνή που μόνο ένας έφηβος μπορεί να έχει: «Τι είναι αυτή η τρύπα στο λαιμό σου;»

Και κάπως έτσι ξεκινούσε η πλάκα.

Πάλη με μαχαιροβγάλτες στη Νέα Υόρκη. Ένα μονόδοντο βαμπίρ με δάγκωσε.

Τι μπορώ να πω, ήταν γυνμνάσιο.

Δεν συνειδητοποίησα την φρίκη και τον τρόμο που έζησαν οι γονείς μου έως ότου να κάνω το πρώτο μου παιδί, όταν την κοίταξα έξι μηνών και σκέφτηκα: «Σε τέτοια ηλικία ήμουν όταν μου συνέβη».

Στους έξι μήνες είναι όταν οι γονείς μπορούν επιτέλους να δώσουν στα παιδιά τους μία γεύση από «αληθινό» φαγητό και η μητέρα μου (όντας groovy χίπισσα των 70s) χαρούμενη ξεκίνησε να με μυήσει σε έναν κόσμο γεύσεων από κρέμες βρώμης, γιαούρτι, μουστάρδα και (ναι) μέλι.

Άρχισε να παρατηρεί ότι έμοιαζα λίγο αφηρημένη. Ο γιατρός είπε ότι ήταν ένα κρύωμα.

Έπειτα, όταν προσπάθησε να με θηλάσει, είδε το γάλα να κυλάει από το στόμα μου και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσα να καταπιώ.

Έσπευσε στο νοσοκομείο και αμέσως μου χορήγησαν έναν σωλήνα σίτισης στην μύτη μου και μία τραχειοτομή.

Είχα παραλύσει από το κεφάλι μου (συμπεριλαμβανομένου των ματιών) έως τις πατούσες μου. Η μητέρα μου λέει ότι έμοιαζα σαν πάνινη κούκλα.

Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν μπορούσα να καταπιώ. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.

Χαζό μέλι.

Οπότε, οι μισοί γιατροί νόμιζαν ότι είχα όγκο στον εγκέφαλο. Προφανώς, οι γονείς μου δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένοι με τη διάγνωση, αλλά ευτυχώς, οι άλλοι μισοί γιατροί σκέφτηκαν ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο, απλά δεν ήξεραν τι είναι αυτό.

Οι γονείς μου περίμεναν.

Είδαν μωρά να πεθαίνουν τριγύρω ενώ ήμουν παράλυτη στο νοσοκομείο.

Ο μπαμπάς μου τελικά έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά. Η μητέρα μου δεν άφησε ποτέ την πλευρά μου.

Τελικά μια μέρα, ο μπαμπάς μου μπήκε στην πόρτα του νοσοκομειακού δωματίου και παρατήρησε κάτι διαφορετικό – τον ακολουθούσα με τα μάτια μου.

Και σιγά-σιγά, βελτιώθηκα. Τόσο πολύ ώστε τελικά, μετά από 2,5 μήνες διαμονής, το νοσοκομείο με έστειλε σπίτι.

Σε εκείνο το σημείο, είχα ξεχάσει τελείως πώς να καταπίνω, έτσι οι γονείς μου έπρεπε να μου τροφοδοτήσουν με τροφή (σσ: μέσω του σωλήνα σίτισης). Αλλά επειδή μπορούσα να κινηθώ, τώρα μπορούσα να κτυπήσω τον σωλήνα μακριά ώστε έπρεπε να τον βάλουν αναγκαστικά με το ζόρι στη μύτη μου. Μέχρι την ηλικία περίπου των δέκα ετών ένιωθα πανικό και χτύπαγα μακριά οτιδήποτε ερχόταν κοντά στο πρόσωπό μου.

Έκανα εργοθεραπεία γιατί πίστευαν ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω ποτέ.

Αλλά τους έδειξα.

Οι λεπτές κινητικές δεξιότητές μου ήταν τρομερά πίσω, τόσο ώστε οι γονείς μου με κράτησαν πίσω στο νηπιαγωγείο για να προετοιμαστώ για όλη τη γραφή που θα έκανα στο δημοτικό σχολείο.

Μου αρέσει να λέω ότι με κράτησαν πίσω γιατί απέτυχα στο μάθημα της ζωγραφικής με δαχτυλομπογιές.

Δύο χρόνια μετά, οι γιατροί μου κάλεσαν τους γονείς μου και τους είπαν «Για την ενημέρωσή σας, δεν ήταν εγκεφαλικός όγκος, ήταν κάτι που ονομάζεται βρεφική αλλαντίαση.»

Όταν αρρώστησα για πρώτη φορά, κανείς δεν ήξερε τι μπορεί να κάνει το μέλι. Ήμουν πολύ τυχερή.

Τώρα οι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο επικίνδυνο είναι – ότι μπορεί να σκοτώσει βρέφη. Τώρα, υπάρχει μια προειδοποιητική ετικέτα στο μέλι που λέει ότι μη το ταΐζετε αυτό στα παιδιά κάτω από ένα χρονών. Τώρα το μέλι είναι παστεριωμένο, έτσι ώστε οι πιθανότητες εμφάνισης της αλλαντίασης να έχουν μειωθεί σημαντικά – αλλά υπάρχει ακόμα μια πιθανότητα.

Και ακόμα, ακούω ιστορίες ανθρώπων που το βάζουν σε πιπίλες γιατί κανείς δεν τους είπε διαφορετικά στο νοσοκομείο. Το βιβλίο μαγειρικής μωρών μου παραθέτει απλώς το μέλι ως τμήμα του τμήματος «ενός έτους και άνω» μαζί με τα ψάρια και τα εσπεριδοειδή*. Το να προσφέρετε στο μωρό μια γεύση από πορτοκάλι δεν έχει τον ίδιο κίνδυνο με μία γεύση μελιού. Ένα πορτοκάλι μπορεί να προκαλέσει κακό εξάνθημα και όχι αλλαντίαση.

Σας παρακαλώ, λοιπόν, παρακαλώ, διαδώστε το. Δεν ζητώ να γίνω γνωστή στο διαδίκτυο από το σχεδόν θάνατό μου. Το μόνο που σας ζητώ είναι να μεταδώσετε αυτό το μήνυμα στους φίλους σας, στην οικογένειά σας, στις ομάδες γονέων σας και ούτω καθεξής, ότι το να δώσεις μέλι σε ένα παιδί ηλικίας κάτω του ενός έτους μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Και αν δεν σας πιστεύουν, να τους στείλετε σε εμένα. Δεν μπορώ να τους δείξω τα σημάδια των γονιών μου, επειδή αυτά δεν είναι ορατά, αλλά μπορώ να τους δείξω την ουλή μου επειδή δεν ήταν από ένα βαμπίρ ή ένα μαχαίρι σε ένα σοκάκι της Νέας Υόρκης. Ήταν από μια τραχειοτομή που έσωσε τη ζωή μου.

Kelli Taget : scarymommy.com

Μετάφραση: Αναστασία Παπαγγελή Φέλιξ

Πηγή